شاید این تصویر شاید هم نه

شاید وسط این وانفسای پس قرار از من چه کاری بربیاد تو این زندگی بهترین تصمیم این بود که بی‌هوا پی‌ام بدم به میثم کافه‌چی و بهش بگم که می‌خوام تمام روز بایستم  ظرف بشورم، به زندگیم فکر کنم و زیرلب‌ صد دور با فرهاد بخونم: زمان در من خواهد مُرد و من بر زمان خواهم خفت...زمان در من خواهد مُرد و من بر زمان خواهم خفت..

اینجا بیشتر شبیه یکی از پناهگاه‌های کشف شده‌ی انسان‌های اولیه‌ست که سال‌ها روح مست سرگردون یک آدم به مرگ نشسته میاد و چندکلام رقص کنان دور آتیش برای خودش حرف می‌زنه و می‌ره‌. گاهی یادم میره حضور غیر فیزیکی از گستره‌ی حقیقت خارج نیست و مرسی که با همه‌ی این‌ها تا از حقیقت غیر فیزیکیم فاصله می‌گیرم جویای احوال می‌شید. :) 

عادی می‌شه...عادی می‌شم..

اکثر اوقات(بخونید همیشه) احساس شرم دارم وقتی نسبت به مسائل دردناک پیش اومده غر می‌زنم درصورتی که از عمق وجودم می‌دونم شاید یک درصد احتمال اینکه درد حقیقی شکل رنج حالای من نباشه، وجود داره. خب پس چه می‌شه کرد جز اینکه با همه ی ترس‌ها و اشک‌ها و دودلی‌ها و دوست داشتن‌های دیوانه‌وار طاقت آورد و زنده موند و از روی زمین برای یک تیلیاردمین مرتبه بلند شد؟

+ سانسور شد

تصور کن اگه حتی تصور کردنش سخته، جهانی که خالی از صدای روی اعصاب قمیشی و چاووشیه!